Zelfhelpgroep Buitenveldert – 6.6.2011.

Omstreeks 20 uur zijn de 10 deelnemers gereed voor de start van het groepsgesprek, waarvoor als onderwerp wordt gekozen de vraag:
– ‘je stopt met je verslaving, maar hoe geef je dat inhoud en betekenis?’

A: mijn eerste gevecht tegen een verslaving betrof het roken – na 3 pogingen is mij dat gelukt. Van die ervaring heb later ik geprofiteerd toen ik stopte met de drank – bovendien speelde toen ook de publieke actie tegen het drinken. Zelf ben ik eerst naar een anti-rook-cursus gegaan; dat bleek een serie avond-bijeenkomsten te zijn, waar ‘wij’ als cursisten in groepsverband door de mangel werden gehaald; bovendien kregen we telefoonnummers om steun te zoeken; onderdeel was ook het onderkennen en aanpakken van bepaalde rituelen met betrekking tot roken, zoals het combineren van koffie met cigaret of het ‘rokertje’ na de maaltijd of met alcohol – kortom, het doorzien van vaste gedrags-patronen met betrekking tot roken. Het advies was dan: bij een duidelijke koppeling van bepaalde situaties, met roken als onderdeel van het totaal, is het verstandig dat soort situaties in het geheel te vermijden – het advies is dan bijvoorbeeld een appeltje te eten en/of een rondje te gaan lopen. Dat is mij allemaal goed bijgebleven – het blijkt in de praktijk ook gewoon heel verstandig om aan die koppelingen te blijven denken, net zo goed als ook vooruit te denken, en dan bijvoorbeeld niet naar speciale gebeurtenissen te gaan, zoals verjaardagen, net zo goed als bepaald niet te denken wat je niet wilt, maar uitzoeken wat je wel wilt – dus: afbouw inwisselen voor opbouw en bijvoorbeeld gaan zwemmen in groepsverband als je merkt dat alleen zwemmen moeilijker blijkt te zijn!

B: zo heb ik dan ook van bepaalde kennissen afscheid genomen – mijn huidig leefpatroon bevalt mij heel goed en ik durf rustig te zeggen dat het mij nu goed gaat.

C: ook bij mij is heel veel gebeurd – ik heb trouwens ook minder leuke dingen meegemaakt en daarna geen kroeg meer opgezocht. Kortom, ik heb daardoor ook aan den lijve ondervonden, dat ik de regie in eigen hand kan nemen en houden – 2 jaar geleden was me dat absoluut niet gelukt – maar alles lijkt nu serieuzer geworden en ik zekerder – ik heb trouwens 4 kinderen en wil daar een goede vader voor zijn. Het lijkt erop dat ik mij dat eigenlijk nu pas goed ben gaan beseffen en eerlijk gezegd geniet ik daarvan.

D: ik had wel meteen door dat het om iets heel essentieels ging – eerst was ik bij de AA – heb daarnaast ook veel gelezen – in de groep kreeg ik het gevoel van een heerlijk warm bad – het gevoel ook niet meer weg te hoeven lopen – kon mijn nederlaag toegeven – en heb dat gevoel van nederlaag trouwens nog steeds – iets in de trant van ‘ik heb ‘t verloren’ – weet nog steeds niet precies hoe dat zit en juist daarin lijkt me iets van een angel te zitten, waardoor ik moeite heb mij werkelijk bevrijd te voelen van mijn verslaving kortom, ik werk eraan maar ik ben er nog steeds niet…..

E: ik zou mijn gedrag wel willen herhalen, alleen liever niet de gevolgen – andere dingen gaan doen schept hopelijk ruimte om de verslaving te stoppen – het lijkt wel een strijd die altijd doorgaat—-

F: toen ik eenmaal doorkreeg, dat ik verslaafd was aan drank en er klinieken en zelfhelpgroepen zijn om je te helpen bij het stoppen van dat dwangmatig gedrag en het opbouwen van een nieuw leven, toen was het net of opeens de zon opging: ik heb geen moment getwijfeld. Was binnen een paar dagen opgenomen en zat aansluitend aan tafel bij de AA. Van allebei heb ik genoten. Ook achteraf ben ik nog steeds absoluut overrompeld en blij: je krijgt zorg en ruimte om je eigen probleem te ontdekken en te verjagen. Dat gebeurde in mijn geval eerst door drie maanden in de kliniek, in combinatie met het contact met mensen uit ‘de groep’, die in de kliniek langskwamen en die ik later in de groep ontmoette toen ik daar zelf naar toe kon gaan. In je eigen tempo herstellen en een nieuw bestaan opbouwen: nog steeds voelt dat als het allerbeste wat mij ooit is overkomen. Een van de eerste lessen die ik hierbij leerde bleek dat van de tijd: ga niet haasten en laat het komen. Dan komt de rest haast vanzelf. En zo blijkt iedereen absoluut een eigen nieuwe weg in het leven te kunnen ontdekken. In feite allemaal zeer eenvoudig – eigenlijk net als schaatsen: op goed ijs is het geen kunst, maar zodra het te dun is zak je erdoor. Dus: geen risico nemen, luister naar goede raad en volg die op. Nog steeds geniet ik van de groep. Ik ben van plan gewoon iedere week te blijven komen, zoals ik dat vanaf het begin heb gedaan. Het is een voorrecht dit alles zo mee te maken en verder geen gezeur.

G: na de kliniek ben ik 6 maanden in dagtherapie geweest. Daar lag de nadruk op het verkennen van eigen grenzen – toen ook schreef ik een brief aan mijn vriendenkring – dat had het voordeel dat allemaal niet later en dus eigenlijk achteraf te moeten verklaren – en in diezelfde periode maakte ik trouwens mee dat iemand anders van m’n werk met zijn drankprobleem thuis kwam te zitten; ik ben toen nog eens bij hem geweest en zag met eigen ogen hoe hij volstrekt de weg kwijt was; in mijn herinnering zie ik hem nog steeds in zijn huiskamer op sloffen strompelen met een smerig spoor van diaree achter zich: onvergetelijk – diep tragisch voor hem en voor mij natuurlijk juist daarom een keiharde les. Intussen hadden gezonde vrienden respect voor mijn beslissing – toen ook ben ik gaan schilderen – werkte aan mijn sociale rehabilitatie – ontwikkelde een positief gevoel over mezelf – werkte ook voor ‘de organisatie’ van onze zelfhelpbeweging = leerde ‘tevreden’ met mezelf te zijn – genoegen te nemen met mijn beperkingen – ook om positieve dingen verder uit te breiden – had jarenlang gesprekken met een psychiater – ben al die ervaringen ook gaan opschrijven, want ik merkte als groot voordeel dat ik dat alles dan later weer kan teruglezen en dan ook weer veranderingen bij mezelf kan terugzien – ben ook begonnen met een eigen sportclubje – ontdekte daardoor hoe leuk het is elkaar telkens weer terug te zien – leerde ook dat ik sommige dingen gewoon beter kan laten liggen, bijvoorbeeld als ze te groot zijn – en zeker ook merkte ik dat mijn neiging tot ‘zendelingen-gedrag’ verdween: ik leerde dat iedereen het ‘zelf’ moet doen.

H: na mijn zoveelste opname in een kliniek overzag ik mijn keuze-mogelijkheden: of direct naar de kroeg of eerst naar huis. En toen dacht ik: ‘ik kan natuurlijk ook proberen de tijd tussen de klinieken eens wat groter te maken.’ Ik had namelijk in de gaten dat mijn conditie absoluut achteruit was gegaan en mijn (drank-)tolerantie was verdwenen! En zo ben ik toen ook terug gegaan naar de Jellinek en vroeg daar: kan ik hier werken? Waarna ik het advies kreeg ‘ga jij eerst maar eens naar een zelfhelpgroep’ en dat werd dus de Buitenveldertgroep – ik besloot dat te proberen, 3 – 4 – 5 keer of zoiets – en heb dat ook gedaan – merkte tot mijn verbazing dat ik het leuk begon te vinden – dacht toen: ‘als die klootzakken het kunnen dan kan ik het ook’ – hoorde daar dat het slim is om nieuwe activiteiten te ondernemen en zo heb ik bijvoorbeeld eens een hele dag gevuld met het ondernemen van een autotocht van mijn huis in Amsterdam naar de bijenkorf in Den Haag om daar een goede afwasborstel te kopen – heb daarnaast ook alle tramroutes in de hoofdstad afgereisd – en tenslotte jarenlang als vrijwilliger gewerkt in het Stoelenproject, een avond- en nachtopvang voor daklozen, dat indertijd vanuit deze groep is gestart.
Eigenlijk tot mijn eigen verbazing blijkt mijn leven zich verder voort te zetten op een manier waardoor de kwaliteit onzegbaar veel in waarde is toegenomen, inclusief mijn psychische veerkracht. Het is namelijk niet zo dat opeens alles gezond en geruisloos gaat verlopen. Maar ik blijk het een en ander te kunnen verwerken zonder het bekende vluchtgedrag en dat alleen al maakt dat er nauwelijks meer ruimte over blijft voor het bijtend cynisme wat vroeger een van mijn meest opvallende kenmerken leek te zijn. Misschien wat saaier, maar je blijft er kennelijk gezonder bij en zelfs veelal in een goed humeur! Kortom, tel uit je winst!

I: ik heb dat verhaal van mijn buurman natuurlijk de laatste 10 jaar al vaker gehoord – maar dat wil niet zeggen dat ik het ‘zomaar’ op mezelf kan toepassen – was dat maar waar – ik zal mijn eigen ervaringen kennelijk heel persoonlijk moeten zien op te doen en daar vervolgens zelf van leren – ik zit hier zelf dus ook al jaren aan tafel – ben nu (weer) bijna 4 maanden nuchter – heb nu ook als alternatief een coach bij een ADHD-project – dat geeft een prima begeleiding – had ook een opname van 6 weken plus deelname aan een sportschool: het levert leuke makkers op, die niet drinken. Daarnaast ben ik actief met zingen in het Arti-koor, waar wel veel wordt gedronken – ik neem nu 3x per week antabus, ben kerngezond gekeurd, heb geleerd geen verstoppertje meer te spelen.

J ter afsluiting: ik kom hier graag – ik fiks altijd ‘dingen’ voor andere mensen, zoals financieele problemen of op het vlak van relaties – ben dus erg gericht op organiseren van oplossingen, maar besef gelijk ook dat niet alles zomaar op te lossen is, dus zeker niet je eigen sores – zoek toch naar wat wel kan en vind het soms moeilijk mijn eigen grenzen te accepteren. En dat bleek natuurlijk ook de kern van mijn verslavingsprobleem. Ik leer hier dat alles absoluut goed onder ogen te zien. Bedankt.

Hiermee is het groepsgesprek beeindigd, waarna eenieder de gelegenheid krijgt enige pecunia in de kas te offeren en wordt de avond gesloten, het lokaal opgeruimd en vertrekt eenieder zijns/haar weegs, wetend dat de volgende week het gebouw is gesloten ivm de pinkster-vakantie. Eerst volgende groeps-avond is derhalve op maandag 20.06.2011!
————————————–

Zelfhelpgroep Buitenveldert – maandag 30.5.2011 – Montessori school, AJErnststraat 112, Amsterdam

Om 20 uur zijn de 15 deelnemers, voorzien van de gebruikelijke koppen koffie, rond de tafel in de docentenkamer gezeten en neemt A, als gespreksleider voor deze avond, het woord: hij heet eenieder welkom en vraagt naar suggesties teneinde het gespreksonderwerp te kunnen benoemen.
Hierop ontwikkelt zich een discussie over de vraag in hoeverre latere verslaving mede of geheel zou kunnen voortkomen uit gebeurtenissen (of omstandigheden) van ver daarvoor. Begrippen die hierbij worden genoemd zijn onder meer gebrek aan ‘zelfbeeld’ en geschonden zelfvertrouwen op jonge leeftijd.

Op voorstel van B gaat de groep vervolgens akkoord met als gespreksonderwerp te kiezen:

‘Is verslaving soms/vaak of altijd terug te voeren op ervaringen in de jonge jaren?’

Tijdens de gespreksronde worden de volgende reacties genoteerd:

1. ik heb sterk het gevoel dat mijn gebrek aan zelfvertrouwen een belangrijke factor was bij het ontstaan van mijn verslaving – ik vind zeker dat ik te weinig ruimte heb gekregen om iets van autonomie op te bouwen – had altijd het gevoel dat de zeggenschap over mijzelf niet in mij, maar juist buiten mij lag – heel langzaam is dat nu aan het veranderen en daarmee wordt de kans groter dat ik ook van binnen uit sterker word: zo voelt dat en eerlijk gezegd voelt dat ook erg goed!

2. ik betwijfel of ‘t zinvol is terug te gaan naar de oorzaak van mijn verslaving, zodra ik m’n leven ga oppakken, zoals ik daar nu mee bezig ben – zelfvertrouwen hierbij is dan zeker relevant – teveel lijkt me riskant en te weinig ook weer niet goed – ik heb zeker nog lang niet alles opgelost.

3. zelfvertrouwen speelt absoluut een grote rol bij het ontstaan van verslaafd gedrag / daar ligt trouwens natuurlijk ook een belangrijke rol voor de ouders.

4. ik ben nu druk bezig dat (zelf-vertrouwen) weer terug te krijgen – door mijn drinken was dat behoorlijk aangetast – stap voor stap komt dat nu langzamerhand weer een beetje terug – ik moet mij bedwingen om niet weer te grote stappen te maken.

5. mijn ouders waren ‘toedekkend’, myn moeder’s gezin was heel gewoon ‘alcoholisch’ en ik werd onzeker, kreeg ook een negatief ‘zelfbeeld’ – merkte dat dat ‘groeide’ na een paar drankjes.

6. misschien zijn onzekere kinderen meer verslavings-gevoelig – zelf vond ik ‘t vanaf mijn 15e ‘prettig’ om te drinken – de rest van ons gezin ging naar VWO, maar ik naar MAVO – ik was niet extra onzeker, maar toch bleek later een management-functie voor mij te hoog gegrepen – zal per kind wel verschillen – ik zie trouwens bij andere familie-leden geen alcoholisme.

7. ik zou dit onderwerp graag mee naar huis nemen, want ik vind het lastig om er maar ‘even’ iets over te zeggen – wat is trouwens ‘zelfvertrouwen’ = is dat de vraag: vertrouw ik mijzelf? dan heb ik de neiging om ‘nee’ te zeggen en dan moet je teruggaan naar je opvoeders – ik moet dan ook oppassen voor ‘stokpaardjes’ – ik ben nu weer in de muziek bezig en zie dan ook de achtergrond van andere mensen – een sprekend voorbeeld: ik was zo’n jaar of 7: de directeur komt binnen en vraagt: wie heeft dat gedaan – ik stak mijn vinger op al had ik ‘het’ niet gedaan. Als je op die manier aan je aandacht moet komen, dan weet je nog steeds niet hoe ‘het’ precies in elkaar zit en zijn je opvoeders cruciaal en alles bepalend.

8. jeugd kan ook te leuk zijn – we waren een 2-ling – ‘t leek dan altijd of je meer kon dan een ander – een 2-ling is altijd leuk – we hadden ook leuke ouders – moeder liet ons erg vrij – zelf wil ik liever wat strenger zijn – onze ouders hebben ons de hemel in geprezen – ‘t ging misschien te leuk – dat kon ik niet goed verwerken – tenslotte heb ik zelf verkeerde keuzes gemaakt en wist dat ook zelf – ik kon ‘t leven zelf niet aan en moet dat dus ook gewoon bij mezelf zoeken – durfde ook dingen te doen die ik niet kon – toen ik ging scheiden vond ik mezelf niets waard en ik geloof niet dat ‘t aan m’n jeugd heeft gelegen.

9. m’n ouders zijn vroeg gescheiden – tegenover m’n moeder kon ik wel mezelf zijn, maar ik wilde haar niet alles te vertellen – bij m’n vader raakte ik geblokkeerd en durfde dan niet te praten – ik weet niet waarom, dat lag misschien wel aan mijzelf – heb ‘t dan wel in m’n hoofd, maar ‘t komt er wat moeilijk uit – had ook angst om opgesloten te worden en kwam dan telkens met iets nieuws wat niet klopte – als je daar mee rond blijft lopen word je niet vrolijk – met m’n collega-hovenier kan ik maar moeilijk praten of ik kom er niet tussen en dan blokkeer ik – ben trouwens steeds mensen tegen gekomen waar ik ook blokkeer net als bij m’n vader.

10. ik ben de laatste tijd erg bezig na te denken over zaken als zelfvertrouwen en zelfbeeld – zo kreeg ik ook het beeld van toen ik op kamers ging – mijn eigen leven ging opbouwen – zo weinig vertrouwen ik in het leven had, toen al – dat is een gevolg van opvoeding, met een moeder vol van frustratie en een vader met psychische problemen – die heb ik door eigen gebruik van drank en drugs onder tafel geveegd – juist de laatste tijd, sinds ik droog sta, komen gevoelens van minderwaardigheid en negatieve gedachten vaak voorbij – moest mij vanavond hiernaartoe slepen, want liever zou ik mij thuis opsluiten – ik voel weinig vertrouwen dit gesprek aan te gaan – maar deze slachtoffer-rol is ook weer een verkeerde gedachte – ik doe weinig om dat allemaal te veranderen – ik zou kunnen hardlopen, fitness of mensen opzoeken, maar dat alles lukt mij nog niet zo goed – ik zie dat nu wel – een jaar geleden heb ik de stap gezet te stoppen met drinken – moet nu de volgende stap zetten om verder te komen – dat gaat niet vanzelf: het moet stapje voor stapje.

11. ik heb geen perfecte antwoorden gekregen – zou je je ouders de ‘schuld’ kunnen geven? – maar dat kan niet, vind ik – als je zelf ouder wordt zou je misschien zelfs begrip kunnen krijgen – zelfs ontdekken hoe je tevreden kunt worden – feit is wel dat mijn vader vertrok bij iedere discussie en zeker als er ruzie kwam – zelf vond ik dat juist wel leuk, trouwens mijn moeder ook wel – maar een aantal dingen heb ik niet geleerd, zoals zelf-inzicht en dat is nou net wel belangrijk, geloof ik – zoiets als jezelf leren zijn, zoals een kind dat naar de zee stond te kijken, met een gezicht van ‘opa, kijk eens wat ik al kan!’, met de kin omhoog – zelf heb ik te weinig geleerd wat ik goed deed, want ‘t was nooit goed genoeg – en dat alles heeft veel te lang geduurd – ik deed trouwens later wel veel vrijwilligerswerk en heb zo mezelf leren zijn – een ontwikkelingsreis om te ontdekken wie ik ben – en dat is geen egoisme: want jezelf kunnen zijn is de essentie en daarom ook zit ik hier.

12. een kind opvoeden betekent voor mij: dat kind te leren overleven, dat wil zeggen: leven in de gegeven situatie – ik ben zelf de vernieling ingegaan door teveel zelfvertrouwen – kort gezegd: leren leven met de normen in de situatie, waarin je terecht gekomen bent en dan ontdek je ook nog eens dat overal weer de normen verschillen – alleen dan ontwikkel je voldoende flexibiliteit – kinderen moet je loslaten en het doel van een opvoeding is de kinderen zelfvertrouwen bijbrengen, zodat ze het allemaal zelf kunnen uitvinden en ‘doen’!

Conform de gewoonte krijgt B, die het gespreksonderwerp aanbracht, de gelegenheid de avond af te ronden en hij zegt:

achteraf bezien, vind ik het een mooi gespreksonderwerp. Bovendien herkende ik veel in de naar voren geschoven verhalen, zoals de vader die zich onttrok – situaties, waarin je volledig blokkeert. Nuttig ook om verbanden te leggen tussen een veel te beschermde opvoeding en latere ongelukken, zoals je verslaving ook kunt noemen. En tenslotte ook het leefadvies, waar ik het helemaal mee eens ben: zelf dingen te ontdekken, incl. het oplossen van problemen en daarvan te leren – natuurlijk zijn ouders altijd weer verschillend – kinderen ook – soms zijn zetjes en duwtjes gewoon nodig – ontvankelijkheid voor verslaving bij onzekere kinderen levert grotere risico’s op – er zijn kortom, fantastische dingen gezegd. Bedankt.

Hierop wordt de bijeenkomst gesloten, het lokaal opgeruimd, afgesloten en vertrekt een ieder zijns wege. Het is inmiddels half elf.

——————————————————–